’s Ochtends vroeg gaat mijn telefoon, ik zie haar naam staan en spring uit bed: YES roep ik hardop.
Hoi Laura, heb je er een beetje zin in?!
En of ik er zin in heb. Nog geen tien minuten later zit ik in de auto en rij ons donkere pad af. Oh wat was het prachtig, er wandelde af en toe een kind de kamer binnen, nieuwsgierig naar haar kleine zusje. Er rolde af en toe een wee voorbij, ze zat te lachen, te kletsen, te steunen en te kreunen. Het leek wel een schommel, standje achtbaan. Van super blij naar welhaast wanhopig. Stiekem moesten we lachen toen ze kwaad riep: waarom gebeurt er nou niks?!
Er gebeurt heel veel! Een klein meisje is als een speer op weg naar de uitgang. Nooit eerder zag ik iemand zo charmant overgeven met vijf man publiek. Dat was de laatste blokkade en daar schoot haar prachtige dochter het bevalbad in.
De grote zussen kwamen kijken, en toen mama aan haar eigen zus vertelde dat het kakelvers kindje naar haar vernoemd was, hield ook ik het niet droog hoor. Gauw de tranen weg want die eerste momenten zijn juist ook zo mooi om vast te leggen. Ze lag alsof ze nooit anders deed als een ware pro te drinken bij mama en nam mij ondertussen aandachtig in zich op. Hallo kleintje, waar kom jij nou toch vandaan, zo helder, zo wijs. Ik kijk, klik en verwonder mij, besef meer dan eens: dit is het mooiste werk wat er bestaat.